I remember the day I learned the word "nostalgia".
And I remember the day I felt it first, the day it was hurtful, and it was before I learned the word for it,

I was never good with words, in spite of what others thought, think.

And it gets so late so soon.
And it always gets so late so soon.

برف می بارد به روی خار و خاراسنگ

کوه ها خاموش

دره ها دلتنگ

راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ.

آري آري زندگي زيباست.

I finally have a new year's resolution. I will not love anyone but my family and myself. I will be a selfish snob. I will not care, and will not spend any of my valuable time for others. I will be unforgiving. I will not care for ethics. I will not fall in love.

I will seriously try to see if I can pull off "asshole",

ما میگیم داداش شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

داداش میگه آبجی جاش بگوآنکه بی باده کند جان مرا مست، کجاست

اما من که واسه خودم نمیخوام که :-)

The scariest roller coaster in the park, you know it's mostly safe, you know it's very scary. It takes courage to be in it, but it’s a damn fucking lonely ride.

I like to write, I like to write a lot, I particularly like to type my writings. I like how my keyboard sounds, and I like the movement of my hands on the keyboard. It's like playing the piano and expressing yourself in an unambiguous way. But a piece of writing is still an ambiguous entity wrapped in a cover of fake feeling of clarity that words give. This one for example, is vague and ambiguous, because all I'm actually trying to say is that I like to write but I don't. I keep thinking about it, I even write the words, the sentences, paragraphs, chapters, books in my head and rarely write them down. Even this one for example, is very vague and very ambiguous, because all that is actually in my head is that why I can't even utter the words in my head? All I'm trying to say is ... am I trapped again? in an idea that is very very very wrong?
All I want to hear myself say is, I want to hear his voice, his voice is beautiful. In sadness, shyness, excitement, happiness, being serious,... it's beautiful. His voice, his smile, his laughter, is beautiful. I don't want him, I just want to be close to him, only geographically speaking.

دکترا با اعمال شاقه

دو نکته:
یک اینکه این ویکیلیکز زندگی و تز واس ما نگذاشته!‌ آقا درش رو تخته کنید ما ظرفیتش رو نداریم. نگرانم وسط نوشتن این تز کلمات ناگوار از انگشتانم بیرون آمده باشد.
دو هم اینکه آقا یا خانم عزیز که از نیروهای مسلح آمریکا از وسط اقیانوس آرام مرتب به وبلاگ ما سر میزنید، جان مادرت یک چشمکی یک چیزی بزن، چنان عرق سردی بر شقیقه ی ما مینشیند هر بار آدرس شما رو اون وسط هیت ها میبینیم که کلا از نوشتن پشیمون میشیم.

پس نوشت نکته ی دو اینه که من از جماعت اطلاعاتی ایران کمتر میترسم تا از این آمریکایی های بیشرف! اونا پفیوزن ادعاشونم نمیشه، بعد هم عشق وطن و قهرمانی و از این حرفهایی گفتن. این وریا با آدم شوخی ندارن!
همچنان پس نوشت، یه دفعه دیدیم گرفتن و گم و گور شدیم، فوقش میافته گردن طرف خودی. حالا که فکر میکنم خیالی هم نیست، بگیرید، بزنید، ببرید!

این ترورا چی میگه؟ نیما رو چرا گرفتین، ما یه دکتر خواستیم بشیم ها.

کدام درختی میتواند شاخه هایش را به باد بسپرد،

پیش از آنکه ریشه هایش را خاک در آغوش گرفته باشد؟

س‌ال‌ِ بَد
سال‌ِ باد
سال‌ِ اشک
‌سال‌ِ شک
‌سال‌ِ اشک‌ِ پروین
‌سال‌ِ خون‌ سهراب

هيچ‌ يکى‌ سخنى‌ نگفتند
نه‌ ميزبان‌ و نه‌ ميهمان‌ و
نه‌ گل‌هاى‌ داودى‌.

کسکشا اینو ببینید

یکی از چیزهایی که دوست داشتم در من به مادربزرگ پدریم رفته باشه مهارت در آش پزی است و منظور از آش پزی همان پختن آش است! دارم به این نتیجه میرسم که رفته. آن چیز دیگری که مادربزرگ پدری خیلی دارد و بر حسب اتفاق مادربزرگ مادری اصلا این یکی را ندارد توانایی حواله دادن چیزها و کسانی که سر ناسازگاری دارند به تخم و ماتحت و درک است!‌ حالا عجالتا ما اعصاب که نداریم آش میپزیم ببینیم به کجا میرسه موضوع.

در ضمن یارو پسره تو هارد کندی خیلی سکسی ه. یکی از اونا لطفا ما اعصاب نداشتگی مان را به روشهای مختلفی سرش خالی کنیم. مرسی.

آی ای هوسهای شیطانی،‌آی ای شیطان، آی، هوس شیطانی به سرم زده!

چیزهایی که شاخ و دم دارند تعدادشون از چیزهایی که شاخ و دم ندارند خیلی کمتره، به این مساله همیشه دقت داشته باشید.

It gets better for gays, it doesn't get better for weirdos. period.

If I were a witch, I would have no shame in using my powers, but I'm not.
She, however, I'm sure is some sort of a witch, why else would everyone love and respects her so much? She used to be religious, during the revolution she became a religious intellectual, now 30 years later she's just a bizarre kind of an intellectual, She says Marx probably had aspergers syndrome, the classical democracy destroys mobilization, Nietzche is dead and God just never was alive to begin with. I say viva la revoluation and go to sleep.

"I don't want what I need, I want something beautiful"

This cafe you see, it's closed. it's been closed for a thousand years,
It's just full of imaginary people, imaginary people talking to their own imaginary friends. Disappearing by the end of the day, going back to their imaginary homes.
But it's still a nice place, if you like it too you should go and like it on facebook.

They killed Behbood, it was a year ago, remember that?

این کافه که میبینید هزاران ساله که تعطیله.

"If we affirm one single moment, we thus affirm not only ourselves but all existence. For nothing is self-sufficient, neither in ourselves nor in things: and if our soul has trembled with happiness and sounded like a harpstring just once, all eternity was needed to produce this one event - and in this single moment of affirmation all eternity was called good, redeemed, justified, and affirmed"

-Nietzsche

Ok, it's official, for the first time ever, I want to start over!

Te maldigo para que no puedas llorar

Que tu corazon se vuelva piedra

Que tu alma pierda su alegria

A la vez que mi cuerpo emvejece

Happiness is listening to Du Pre playing Elgar on a rainy day in a crowded coffee shop

My body's very high maintenance, I've been taking good care of it, I take it out to the gym and running all the time, I feed it well, I dress it well, and it freaks out on me, what the hell? I guess it wants to be in close proximity to my worries that I have put in the closet for a while,

I know I know I know I know I know I know, ...

PS: A few days back, somebody said what would you do if you were not afraid? it was guitarist on stage, not that he expected an answer, but what immediately came to my mind was, I would have a child. I'm afraid I won't be able to provide for a child. then I thought, if the question was what would you do if you had a lot of money my answer would have been Travel and relax! Go figure!

Two things I want to have the most in the world right now and the two things I definitely should not have in the world right now, are the same. A good DSLR and a new flute!

and maybe, maybe, what I need the most but I want the least is a "coin operated boy"!

Is it the fall equinox? because I'm definitely not on my period!

Victims of a coincidence

Through Sara Bafte: 30 years ago, on September 22 an 8 year war started that changed our lives forever. To the memories of our childhood lost in the bomb shelters, all those dark nights filled with explosions and "red alarms" which meant Iraqi bombers were flying above our heads... And to the memories of all the victims of war.

Wind is my full moon and it's all Forough's fault!

She wrote me a poem, on a piece of torn paper, on a night we were leaving her alone, and she would not be there to make magic, with sound, noise and her colors and her toys. The girl that does not say much but can see the corner of your soul and eyes, eyes, eyes, big love-crumbs.

PS:
i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.
Muscles better and nerves more.
i like your body. i like what it does,
i like its hows. i like to feel the spine
of your body and its bones, and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the, shocking fuzz
of your electric fur, and what-is-it comes
over parting flesh ... And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill

of under me you so quite new

E. E. Cummings

It's so funny how even my personal history repeats itself too.

Mon enfance passa

Where is your smile, I wondered, as you were walking down the stairs, holding a little girl's hand in your hand. A girl I didn't know, with the same curly hair as yours, staring at what was ahead, at what there was not, just like you were. Trying to walk down the stairs in perfect synchrony and one couldn't see the trying in your faces, you would not slow down or speed up, trying was in the paleness in your thumbs, squeezing the girl's hand, forcing her to adjust.

I watched you patiently, taking a million steps towards my table. You took a glance as you were sitting down, the girl staring at me, with a hint of curiosity and you, emotionless, expressionless, mute. Where is your smile? I wondered again.

The only thing reassuring me that time had not stopped was the shadow of the tree we were sitting under, moving as time passed. But I had not yet finished even one page of my book, the girl I didn't know hadn't taken her stare off me, why wouldn't she go and play? why didn't I say a word? where did you disapear to so suddenly?

Tonight, the little girl whom I don't know, who is not talking, is sleeping on the floor, still staring, such a heavy look that can wake you up from the deepest sleep, the eyes, and the smile, and I am the closest thing there is to crazy.

Don't try

"Somebody at one of these places [...] asked me: "What do you do? How do you write, create?" You don't, I told them. You don't try. That's very important: not to try, either for Cadillacs, creation or immortality. You wait, and if nothing happens, you wait some more. It's like a bug high on the wall. You wait for it to come to you. When it gets close enough you reach out, slap out and kill it. Or if you like its looks you make a pet out of it." Charles Bukowski

Farnoosh Fasihi told me this when I was 12, I didn't quite get it, so I stopped writing music all together, but I completely agree now!

I don't wanna grow up either, but I wish Tom Waits did, I want him as my uncle (and Leonard Cohen as my grandpa! of course) and that's a childish thing to say so I guess I have accomplished not-growing-up so far!

Few minutes ago, I found my first strand of grey hair,... I thought I was genetically prone against early grey hair, since my mom only had two when she turned 50! oh life ...

one could say it's not that early! I'm twenty eight years old. twenty eight, years, old!

Some conscience-aches never heal, even long after you've been forgiven. Maybe it's the regret that feels like a burden on your conscience, I don't know. I hope all her dreams come true, all the same.

میفرمایند که

We are ruins within ruins
On every corner a gladiator is begging for another century
When no one cut your tongue to know nothing and to know it all
To be both the animal and god

Some poets make me feel very, very uncomfortable, especially the ones who read their poem titled "F*** Me" two inches from my face!
I don't care what they call themselves but there was nothing poetic about that piece of writing. Not even erotic! dude, can't a girl be left alone to study in a coffee shop?

در باب طرح تحکیم بنیان خانواده

"She tells him not about herself effectively cheating on him, but about fantasizing making with a naval officer in a hotel, so on and so on. The entire film is his desperate attempt to catch up with her fantasy, which ends in a failure. Many people don't like, in that mysterious rich people's costume party where they meet for their orgies, the big orgy, they complain this orgy is aseptic, totally unattractive without erotic tangent, but I think that's the point. this utter impotence of male fantasizing. The film is the story of how the male fantasy can not catch up with the feminine fantasy. Of how there is too much desire in the feminine fantasy and how this is a treat to male identity."

From "A pervert's guide to cinema" by Slavoj Zizek, on the movie "Eyes wide shut"

ژیژک اینجا آنالیز میکنه میگه ریشه ی چت زدن اون شازده چی بود اما مشکل من با اون اصل هویت مردانه ست. هویتی که جوری تعریف شده که به جای اینکه شیفته ی رویای زنانه بشه،‌ احساس میکنه باید مقابله به مثل بکنه. قرنها زنها زیر میزی مردها رو آنالیز کرده ند، قلقشون دستشون اومده و با هزار جور بازی، بدون لخت کردن آقایون، جلوی بر خوردن به هویتشون رو گرفتن تا در نهایت به یک قسمتی از چیزهایی که میخواستند برسند. زنهای نسل جدیدتر دیگه این جور حرفهای مفت و زور تو کتشون نمیره، حالا یکی و احتمالا یک جماعتی از نسوان باید بیاد این نسل قدیم و جدید مردهایی رو که با توهم بزرگ شده ند رو از خواب بیدار کنه. مردهایی که هویت شون رو اشتباهی تعریف کرده ند. تا این مساله هم حل نشه اینها همینطور برای تثبیت هویت در خطرشون دست و پا خواهند زد. حالا ما در این دوره ی قحط الرجال یک جامعه شناس و روانشناس خبره و هنرمند میخوایم که راه حل ارائه بده. من اگر دستم میرسید میرفتم و مطالعه ی میدانی میکردم از زنهای چندین نسل پیش در مورد تکنیک های کنترل و مدیریت شوهر و شوهرداری تا کاملا به سبک اصلاحات قدم به قدم آقایون رو درمان کرد و از یک جایی هم شروع کرد که خیلی دردشون نیاد. (میدونم خیلی دارم خشن مینویسم، اما مریضم، تب دارم، ساعت هم سه صبحه! دیل ویت ایت!)

اول این فیلم ژیژک میگه، سینما برای این نیست که طلب و آرزوی کسی رو برآورده کنه، کار سینما اینه که یاد بده چه طور طلب کنید. بلکه م نسخه ی درمان این ها یک مجموعه فیلم باشه.

خلاصه اینکه، نه جناب کوچک زاده، قضیه فقط لذت نیست. شعورت نمیرسه الکی خواهر و مادرت رو تعارف نکن و با اسم تحکیم بنیان خانواده روش گذاشتن الکی سر ما منت نگذار.

The wold is too small to be able to find any lost love in there,
Nobody gets lost here.
Just as easy that they have appeared, people,
pack their baggages, and disappear, one in the fog, one in the mist, one in the wind,
and the cruelest disappears in the snow, ...

What remains is their footsteps,
and a memory, that once in a while, blows your curtains like the early morning breeze.

در گلستانه چه بوی چمنی می آمد.

برای فراموش کردن یک رویداد، باید نخست تمام نیرویمان را به کار بگیریم تا آن رویداد را کاملا به یاد بیاوریم. مفهوم مقابل هستی، نه عدم، بلکه پایداری ست: آن چه وجود ندارد به پایداری ادامه می دهد و برای رسیدن به هستی تلاش می کند.

در راستای اینکه دیشب خواب دیدم حامله م بچه لگد میزنه و ابراز وجود میکنه و یک بچه هم در بغلمه. خیلی غریب بود، اما هیچ احساس بدی نداشتم. نه ناراحتی، نه اضطرابی، ... توی خواب که به تعبیر فرویدیش فکر نمیکردم، اما تعبیرش هم بد نیست.

نه چندان در همین راستا ولی اسم این جوجو لوین ه. وسط زمین رقص در حال گریه یافتنمش اما بعدش خیلی به هردومون خوش گذشت :(

آخر پست مدرنیستم در هپروت

راه حل مهندسی برای اینکه دل آدم جنده نشه اینه که جسمش جنده بشه.

راه حل های مهندسی همیشه وسط کار ترتیب یک عده ای رو میدن. از این بابت که همیشه یک جای کارشون میلنگه، از این بابت که مهندسی ن. از این بابت که مهندسین کشف همه ی متغیرهای محیطی رو یاد نمیگیرن. سر و کارشون که با تقریب باشه بالاخره یک موقعی اهمیتش رو میفهمن، اما باز لزوما یاد نمیگیرن، فوقش می افتند به افسردگی وجودی که اون هم دردی از کسی دوا نمیکنه. آدم خوبه پازیتیویسم ش در همون حد د٬م بمونه.

آخر و عاقبت اینجور مهندسی های لوکال، گلوبال وارمینگه. به عبارتی فاجعه، به عبارتی آی سوپر ایگوی زیبا چهر، پریا، ریدی، بادا که دستانت از سر ما برداشته شود.

یعنی میخوام ها،‌ نمیتونم، یه بنده خدایی گفت مهندس بشو نیستی،‌ بیاد ببینه چه مهندسی میکنم واسه خودم!

راستی این عرفان که میگن چیه؟ ما که داشتیم میرفتیم طبقه چهارم چی شد اینطوری شد؟ اون موقع که واسمون میخوندن یواش برو نخوری زمین از پله های زیر زمین گوش ندادیم دیگه، گوش ندادیم.

I`m in love with my lust

Burning angel wings to dust

I wish I had your angel tonight

آیا بیش از حد دارم میفشارمش؟ ام آی پوشینگ ایت تو فار؟

من حد وسط بلد نیستم، فقط ناپدید شدن بلدم ...

۱

۲

۳

...

بوم

پ.ن. دروغ میگم، بلدم، اما دوست ندارم.

مرض از خودم است و درمان نیز هم.

مرخص.

از برزین خوشم میاد، چت میزنه زکاتش رو هم میده ملت هم چت بزنن صوابی هم میبره، من چت میزنم میام وبلاگ مینویسم، کسی هم نمیخونه. اگرهم بخونه میگه عق، میگه بابا ننه من غریبم ... اما آی ننه من غریبم!‌ من غریبم.

پی نوشت: من دوباره در مود استاد کشی م. چیز مهمی هم نیست.

Meteor Shower

Had my first kiss after watching a meteor shower, in the mountains, sounds very romantic doesn't it? well it didn't feel that romantic, the air was polluted with too much light and bugs, and the kiss polluted with too much tongue and saliva! It basically killed the feeling of love I had for the guy and excitement I had for meteor showers.

Ever wonder why everyone romanticizes about meteor showers so much but in reality they are not so impressive? It's the photographs, always the photographs taken by keeping the diaphragm open for so long, to capture a collection of simple, not so impressive little meteors and flashing it to your eyes in one moment, in one photo, something that never happens in reality, and you keep asking for it, and will always be disappointed ...

The solution might be in keeping your eyes open and having a good memory,... or in being a pessimist and you may be surprised by simple pleasures,... Still can not give up being an optimist and that's the recipe for disappointment. Well I should put it some other way, I am now a dreamer with very little expectations.

All I have from that first night is a nice story to tell and a bunch of good pictures.

you are marvelous

A. calls and asks how I'm doing! I said fine I guess, don't know, how come? turns out my today's horoscope has outed me!

"Tell the world how you feel -- they need to see that you've got some serious emotional issues, even if they can't really help out just yet. Write a blog post, talk to a good friend or sit your family down."

So here it is, my blog post. Are you happy now dear whatever astrology website this came from?

And suddenly the lights go out

Sitting at a bus stop, i'm thinking how much I hate waiting, waiting for the bus, waiting for emails, phone calls, news updates, waiting for my life to start, waiting to be able to feel good about myself...
Suddenly all the lights go out in the street and I suddenly wish I was not so melodramatic, and still can't wait to have a reason to cry.

The bus is here and I wonder if I'm cronically depressed...

Cannot wait to find out!

Published with Blogger-droid v1.4.9

He remembers those vanished years.
As though Iooking through a dusty window pane,
the past is something he couId see, but not touch.
And everything he sees is bIurred and indistinct.

In the mood for love

خیلی خوبه آدم یه دوستی داشته باشه که در هر حال مزخرفی باشه بتونه حالشو خوب کنه. گفتم بدونید چه خوبه که اگه ندارید از این جور دوستها چششتون در آد!‌

پ.ن. اعصاب ندارم چون از اون ور یکی دیگه از اون دوستا دارم که هر چه قدر هم حالت خوب باشه میتونه برینه تو حالت ... کلا من و

دوستام همه با هم خیلی شیکیم.

Now I will destroy the world

بعضی از آدمها اصولا با مقوله ای به عنوان دپرشن آشنایی ندارن، فکر میکنن همون ناراحتی و بیحوصلگی یا چیزی شبیه اینه، نمیفهمن چت که میزنی نمیتونی دم در خونه بگذاریش و بیای بیرون، دلت میخواد اصلا از خونه نیای بیرون، یا اینکه اصلا دلت نمیخواد، دل ت هیچ چی نه می خواد.

چیزی که من دلم میخواد الان، به فارسی بهش میگن چالش، که کلمه ی قشنگیه ولی من بهش میگم چلنج، که خوشبختانه استادم سریرام اینو میفهمه. اصلا مبحثش مهم نیست، خود مقوله ی چلنج سرحالم میاره.

There was a very cautious man,
who never laughed or cried.
He never risked, he never lost,
he never won nor tried.
And when he one day passed away,
his insurance was denied,
For since he never really lived,
they claimed he never died.

تو مایه های تودهنی به یکی که خوشبختانه اینجا رو نمیخونه, وگرنه بر همگان آشکار که این شعر هیچ ربطی به من نداره, چون به روایتی آی لیو مای لایف دنجرسلی! :)

Super-ego ignited, ready to take off!

پدر خيال می‌كرد آدم وقتي در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمي‌دانست كه تنهايي را فقط در شلوغي می‌شود حس كرد.

سمفونی مردگان - عباس معروفی

We are just a moment in time,
A blink of an eye,
A dream for the blind,
Visions from a dying brain,
I hope you don't understand.

دیگران را ببخش، نه بخاطر این که سزاوار بخشش تو هستند، بلکه فقط بخاطر این که تو سزاوار آرامشی.

زرتشت

کارنامه ی اعمالم رو هر روز یه دور مرور میکنم. البته معمولا شبها. خدایی میکنم, بچه گی میکنم. ظاهرا یه چیزهایی دستگیرم میشه اما آخرش هم میبینم این آنالیزها دردی از ما دوا نمیکنه هنوز. مثل پیشرفت علم میمونه. قدیم الایام سعی میکردن با این توجیه وجود خدا رو ثابت کنن که به نتیجه ای نرسیدن, لابد عاقبت کار ما هم اینه که بعیده در نهایت پامون به جایی بند بشه.

Her eyes are so hollow. Her smile's so empty makes me want to cry for her. How do people like that "feel"?

جهنم را شش دنگ خریدارم

I'm moving from one addiction to another, Addiction to workout is the type that nobody worries about, none of your friends will warn you about its consequences, moreover they praise for your newly grown muscles. I'm surrounded by "encouraging" friends, who think a friend is someone who supports you in your decisions and is happy for you, even when you're temporarily happy while you're screwing things up and there's something clearly wrong and you're not noticing. [Yes, and when you're noticing it and are aware of it, the support is not in "reminding" you off your screw ups, support will turn into actions that help you recover, friendship's complicated.]

He was wrong, My "issue" is not my relationships, it's my friendships. I have great, amazing "absent" friends whom I love with not just all my heart but all my being, but I want, I need, wise and "present" friends.

PS: I guess I will have to put the search on hold and focus on research, Sriram's saying I have to start looking for a job

PPS: It's always during these scary times that life gets real that you are reminded of things that really make you happy and you don't need to spend any "energy" to "focus" on them, you do it naturally, without even noticing it. Like writing. Like painting. Like dancing.

PPPS: Blues dancing is the best.

قناری بهانه بود, بگو گزل کجاست.

پ.ن: مردم ممالک غربی جین آستین خوندن تا عشق بشناسند و ما هم کلیدر و سووشون و انگار گفته بودی لیلی و نوبت عاشقی و منِ او و بار دیگر شهری که دوست می داشتم خوندیم ...

چهار شبانه روز تمام، هر چهار ساعت نگهباني عوض شد و همة آن ها با مرضيه كلنجار رفتند، او را زدند، به اتاق بازجويي بردند و او حالي اش نشد كه نبايد توي بند بلند حرف بزند. خيلي از نگهبان ها از عصبانيت و درگيري اي كه با او داشتند فراموش مي كردند ما را به دستشويي ببرند و ما مجبور شديم به پيرمرد اجازه بدهيم تو كاسه اي كه ناهار مي خورديم، مشكلش را حل كند. روز پنجم، دوباره نوبت پُست حسن انگليسي شد. در سلول مرضيه را باز كرد و گفت " اين مصطفي چه تخم دو زرده اي كرده كه هي صداش مي كني؟" مرضيه گفت " عاشقشم." حسن انگليسي گفت " آدم كه اين قدر عاشق نمي شه. چرا عاشق من نيستي؟" مرضيه گفت " تو كه مصطفي نيستي." حسن انگليسي گفت " فقط اگه كسي مصطفي باشه، بايد عاشقش شد؟ ما دل نداريم؟ حالا خواستگاري ات اومده يا نه؟" مرضيه گفت " من رفتم خواستگاريش." حسن انگليسي گفت " زكي، لابد مهرشم كردي! "

در نوبت آن پست هم از دستشويي رفتن ما خبري نشد و تمام چهار ساعت را حسن انگليسي با مرضيه حرف زد و من كم كم حس كردم، گلويش پيش مرضيه گيركرده ؛ طوري كه يك بار گفت " اگه كسي حاضر بود اين قدر كتك بخوره باز منو بخواد، خودمو واسه اش مي كشتم." نوبت تعويض پست رسيد، اما حسن انگليسي به جاي پست بعدي هم ماند. ساعت يك بعدازظهر بود كه حسن دوباره در سلول مرضيه را كه گريه مي كرد باز كرد و گفت " اين مصطفي كه تو دوستش داري، بينم مي خواسته شاهو بكشه؟" مرضيه گفت " نه." حسن انگليسي پرسيد " پس چه گهي مي خواسته بخوره؟" مرضيه گفت " مصطفي خودش شاهه، به قلب من حكومت مي كنه." حسن انگليسي گفت " اگه بيارمش يواشكي ببينيش، قول مي دي ديگه سر و صدا نكني؟" مرضيه گفت " آره." و حسن انگليسي رفت و دو دقيقة بعد در سلول مرضيه را باز كرد. براي چند لحظه سكوت همه بند را گرفت و صداي مرضيه هم خوابيد. من احساس كردم همة زندانيان بند سه،گوش ايستاده اند تا عاقبت ماجرا را بفهمند. هم سلولي پيرمردم گفت « اون به مصطفي عاشقتره، تا ماها به مبارزه، جرأتش اينو مي گه." هم سلولي دانشجوم گفت " اول كه صداي اين دخترو مي شنيدم، ياد نامزدم مي افتادم، اما حالا از اين نامزدي پشيمون شدم، اگه عشق اينه كه پس ما بايد راجع به همه چيز تجديد نظركنيم.» و من احساس كردم كم كم همه عاشق مرضيه شده اند و دارد يادشان مي رود كه در كميته هستند و زير بازجويي اند. خودم مسئول مصطفي بودم و او سمپات من بود. دروغ نگويم، آرزو كردم كاش او مسئول من بود و من سمپات او بودم.

حسن انگليسي گفت " مصطفي وقت ملاقات تمومه، راه بيفت. براي من مسئوليت داره. تو اين سلول ها هزار تا جاسوسه كه لاپورت مارم مي دن." مرضيه التماس كرد كه مصطفي را پيش او بگذارد. اما حسن مصطفي را برد و در سلول مرضيه را بست. يك ربع بعد دوباره خودش پيش مرضيه برگشت و گفت " حالا از من راضي شدي؟" مرضيه گفت " چرا موهاشو زدين؟ من عاشق موهاش بودم. موهاش كجاست؟" حسن انگليسي گفت " اتفاقاً خودم موهاشو زدم." مرضيه گفت " لابد موهاشو ريختي تو سطل آشغال؟!" حسن انگليسي گفت " نه پس فكر كردي فرستادم كلاه گيس درست كنند." مرضيه گفت " تورو خدا برو موهاشو بيار بده من. " حسن انگليسي گفت " حالا از كجا بفهمم تو يه سطل مو، كدومش موي مصطفي است؟" مرضيه گفت " من موهاشو مي شناسم، حالا خودشو بردي كجا؟" حسن انگليسي گفت " تو سلول شماره بيسته، ته همين بنده." مرضيه گفت " آواز بخونم صدام بهش مي رسه؟" حسن انگليسي گفت " آواز بخوني مي برمت پيش بازجوت." مرضيه گفت " اون وقت مصطفي رم مي آري پيش بازجوش تا ببينمش؟" حسن انگليسي گفت " خيلي پررويي. اين اخلاقت به…ها مي بره." و مرضيه بلند شروع كرد به آواز خواندن و مرا ببوس را خواند. حسن انگليسي هي به او تشر زد و حتي ما احساس كرديم رفته است توي سلول و دستش را گذاشته دم دهان او، كه صدايش هي قطع و وصل مي شود. خيلي عصبي شدم. احساس كردم همين حال به هم سلولي هاي ديگرم هم دست داد. خواستم فرياد بزنم و به نگهبان فحش بدهم ؛ اما جلوي خودم را گرفتم. دوباره صداي مرضيه بالا گرفت و مرا ببوس را خواند. وقتي به جملة « كه مي روم به سوي سرنوشت " رسيد. صداي سيلي حسن انگليسي آمد وكمي صداي مرضيه لرزيد. و وقتي به جملة « ميان طوفان، هم پيمان با قايقران ها "رسيد.، ديگر صداي كشيده و لگد حسن انگليسي قطع نشد. و مرضيه هم آواز را قطع نكرد. بلند شدم و با مشت به در سلول كوبيدم. احساس كردم، سلول هاي ديگر هم تك تك درهايشان با مشت كوبيده مي شود. حالي داشتم كه اگر مي شد، در سلول را مي كندم و نگهبان را بي بيم از هر چيز مي كشتم. ديگر هر چهار نفر به در سلول مي كوبيديم و همة سلول ها هم صداي ما شده بودند. حسن انگليسي وحشت كرد و دست از زدن برداشت، اما مرضيه دست از خواندن برنداشت. از ميان صداي درهايي كه با مشت كوبيده مي شد و فرياد حسن انگليسي كه بي دريغ فحش مي داد ؛ صداي مصطفي را شنيدم كه از اين جمله با مرضيه هم آوازي كرد. " اي دختر زيبا، امشب بر تو مهمانم ... " من هم با آن ها هم صدا شدم. بعد هم سلولي هاي من هم آواز شدند. البته پيرمرد كمي ديرتر و بعد كم كم همة سلول ها با فرياد " مرا ببوس " را خواندند. فردا صبح زود، خبر مرگ مرضيه را همة سلول ها باور كردند به جز مصطفي. براي همين از آن سوي بند، شروع كرد يكريز مرضيه را صدا كردن و مرا ببوس را خواندن.

So, I was introduced to the idea of "dive bars" this past Saturday, With a bunch of girls and our new neighbor and a guy that Alex likes and Adam, Lindsey's roommate, at a dive bar out in the middle of nowhere. Total of 3 guys and about 10 girls there.

After 3 shots of whiskey and some beer, I had a heated conversation on politics with the girls who were camping outside of the bar, whom I had asked to bum a cigarette from. [yes the bar was literally in the middle of nowhere, on top of one of the hills outside Boulder] I gave my green wrist band to one of the girls who thanked me for the rest of the night.

The bar was kind of quiet and everybody was just talking and I was excited to play music from a jukebox for the first time in my life, $1 a song, but after messing and teasing the bartender he opened it up for free and we made the best playlist and I [again] got all the girls to dance, Persian style to Bon Jovi.

They had kept talking about the night the day after, when I ditched them and stayed home to work. They had talked about how different it was for them this time that I was around and how I made them bring their defenses down and enjoy it more. Adam had told Lindsey and Alex, who told me later, that what struck him the most about me was how shy I was! and he has invited himself over for a formal, dressed up tea party at my place because he was impressed with my collection of Persian tea, and I had missed that part when he was going through my tea cabinet because I was lying in the middle of the living room paying attention to the music.

The moral conclusion of the story is, I had loads of fun with a random group of people who will not be my close friends [except for Alex of course] Apparently I make these people who mean nothing to me feel easy and comfortable, but don't do it for people I actually care about, the feeling of responsibility, calculating the consequences [which I know is impossible to do!] kicks in and I become tough and critical. [yeah, if I don't tease you often, we're not really friends!]

But it might actually be a wise decision to do so, my kindness can overwhelm people, and being an ENTP and small attention span, they might depend on me and I might not be around all the time. The question is, do I want someone to do this to me? Hell No!

PS: I'm not bragging, these are just my observations on myself post-breakup, acting freely and with no considerations for another person's expectations of me, no feeling of guilt for being myself. It's liberating, and it attracts guys too, mostly the wrong type, but just observing the dynamics is interesting.

Just the other day at the DMV office, it was late and I lost my number and when the grumpy, exhausted officer asked me where I was, I loudly announced that I was in the bathroom, small bladder, sorry! I made them laugh, she moved me to the front of the row again, I made some more jokes and their faces opened up with big smiles and later while waiting for my picture to be taken, the good looking guy I was sitting next to gave me his number, Danny was his name and he was 22! I probably should quit wearing short jean overalls. As I was walking out, I thought of the people who would say "shame on you", and told myself "To hell with them, It didn't cost anyone anything did it?"

PPS: Hooman's note about me still rings in my ear, "passionate, trustworthy, but dangerous!"
Another comment that fucks with my head constantly is R's: "In less than 10 years, you will be old and alone and none of these people will be around you anymore!"

PPPS: I don't give up, I don't fucking give up! Nothing in this world in "too" hard!

آه از این دل از این جام امید

من به این حسودی, چرا حسادت "نمیورزم"؟ من با این همه محبتی که احساس میکنم چرا "مهر" نمیورزم؟ منتظر چی هستم؟ اصلا حرف حسابم چیه؟ گمونم همه ش از سر لجبازیه. حتی بیشتر از اون, گمونم منطق و سختگیریم اینقدر بهشون اجهاف شده این چند ساله که دارن یه نفسی میکشن و خودی نشون میدن.

بعد از یه عمر این مترز آو ده هارت هنوز اندر خم یک کوچه ایم.

گيرم كه مي‌زنيد، گيرم كه مي‌بريد، گيرم كه مي‌كشيد،‌ با ما كه خارجيم چه غلطی مي‌كنيد؟

Add as many latent variables as you wish, you will not only need much more raw data to learn the model, you might need a completely different learning algorithm too, Now imagine you don't know the model structure at all, then you're officially screwed, I mean it, but figuratively, so it's not as fun as you might think!

خورشید به آسمان و زمین روشنی میبخشد و در سپیده دمان زیباست. ابرها باران به نرمی می بارند. دشتها سرسبزند. گزندی نیست. شادی هست, دیگران راست. آنک البرز, بلند است و سر بر آسمان می ساید. و ما در پای البرز به پای ایستاده ایم, و در برابرمان دشمنانی از خون ما, با لبخند زشت. و من مردمی را می شناسم که هنوز میگویند, آرش باز خواهد گشت.

1: So is it hard to pull you off?
2: What do you mean?
1: I mean when you suck it.
2: No, it's just too moist!
1: Oh, It's because it's too hot!

Fragments of a conversation between two international students about a home-made hookah!

کل این آلبوم عالیه, این دختره عالیه, یا اینکه من در اثر تب و دارو خیلی ملودرام شده م, اما خیلی خوبه.

This is me ...

چی بگم که شرمنده تم. چی بگم که دلم تنگه برات, چی بگم که راهی جز این نداشتم و ندارم...
من که از همه ی نامحرم ها بیزارم ببین شبهام رو با چی سر میکنم ...

پی نوشت 1: میدونم اشتباهه اما این موقع شب, که بی چاره م, دلم لالایی ی محرمانه میخواد, شعورش هم نمی رسه, شعورش اصلا نمیرسه, اصلاً هر کاریش هم میکنم حالیش نمیشه که این رو درفت کنه و پست نکنه.
پی نوشت 2: مخاطب این هم تو نیستی, همونطور که مخاطب تو هم من نیستم. آرزوم این بود که کاش بودم.
پی نوشت 3: و اصل و آغاز درد همینجاست.

شاد باش :) تویی که لیاقتت برای شاد بودن خیلی بیشتر از منه ...

لعنت به هرچی آهنگه ... چند صد گیگ آهنگ دارم بازم نمیشه با خیال راحت شافل کرد!

I deserve to be hated, as much as I deserve to be loved. simple and true. so fucking true.

I need to make peace with myself!

PS0: And no other statement, by me, at this moment, could ever be more intense than this.
PS1: I wish it was not the same moon tonight.
PS2: I wish I could make this feeling go away,... far far away!

And I read: "Ctrl-Z is an illusion, so is Shift-Delete!"
And everyone laughed, it is funny! but doesn't feel so funny now.

Now you're telling me you're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
'Cause I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes, I once loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid

بار, بارِ مسئولیت نیست. بارِ وظیفه ست. اون از پس میاد و این از پیش.

و ای کاش داوری, داوری, داوری در کار می بود.

حرف مردم اهمیتی نداره تا وقتی به طور مشخص حرفشون رو میشنوی و دلت میخواست حرف اگر هم میزنن, حرفی باشه که کمی فکر پشتش باشه. وقتی حرفها هم حرف مفته, حرص آدم در میاد اندکی! بعدش درست میشه, میخندی, میگی درست به نتیجه رسیدی که کلا باید دورشون رو خیط میکشیدی.

دگرم خرقه شراب آلوده ست, باکی نیست از خشم محتسب.

صبح جمعه

تازه تلفن رو گرفته دستش, دارن میخندن و شوخی میکنن و نصفش رو من طبق معمول نمیشنوم. همین صدای خنده شون برام بسه, میگه چه طوری جوجه؟

میگم خسته م میخوام برم خونه,
میگه هنوز دانشگاهی؟

میگم نه, میخوام برم خونه,

میگه ماشین هنوز نیومده دنبالت؟ باز نشستی کافی شاپ کار میکنی؟

میگم چرا نمیفهمی؟ و بعد سکوت میکنم.

میخنده بازم اما سر خنده ش میلرزه, میگه خوب پاشو بیا.

در اوج بیخوابی و خستگی, باز یک ساعت و نیم بالش در بغل, میگم و جدی میشم و میخندم, ...

اما اون لرزش سر خنده, خلاصه ی همه حرفمون بود, خلاصه ی اون جای امنی که هنوز سر جاشه.

-----

لوس نمیکنم خودمو, افسرده هم نیستم. فقط خسته م. دلم خونه میخواد. خانواده میخواد. دلم سر میز دور هم غذا خوردن میخواد, دلم سالاد پنج نفره میخواد. افسرده هم نیستم. همین که میدونم یه جایی توی دنیا با همین خصوصیات, جای من خالیه, آرومم میکنه. میدونم که دارمش, فقط یه کم دوره, اما هر موقع, هر موقع, هر موقع که دلم بخواد هست. همین الان هم هست

با نوشتن همین چهار خط, همین الان, احساس گرم و عمیق خوشبختی بهم دست داد, ... مثل خنگی صبح با شیر عسل داغ, صدای صبح جمعه با شما با آبگوشت, مثل لپتاپ روی میز اتو گذاشتن مامان و دم مبل روی زمین نشستنش, مثل قهقهه های از ته بابا به فیلمهایی که مجبورش کردیم نگاه کنه, مثل نون سنگک تازه ای که حسین همیشه میخرید با پنیر و سبزی, ... مثل دوز و کلک بازی های ضایع امین جک های ناموسی و استغفرالله گفتنش, ... آدم مگه از زندگی چی میخواد؟ من خوشبختم.

مایک ازم پرسید چرا دفاع سم نیومدی, گفتم آنقدر کار داشتم که اگر وقت داشتم خوابیدن رو به حتی به حموم کردن ترجیح میدادم, چه برسه به دفاع سم, شاهدش هم اینکه تو وبلاگم هم نوشتم. و همانا وبلاگ از نون شب هم واجب تر است, اصلا کارکرد وبلاگ همینه که مزخرف هم که به ذهنت میاد بنویسی که بعدا بتونی بهش استناد کنی, بعد هم دوباره بیای بنویسی که چه شد که به وبلاگت استناد کردی و الی آخر.

نه که من خیلی وبلاگ مینویسم!

ولی جدی ها, ده ساله که موجودی به اسم وبلاگ دارم (شش سالش اینجاس, بقیه ش اصلا نمیدونم کدوم گوریه, یه جایی دارمش) هر چه قدر هم میگذره بیخود تر مینویسم به فلان جام هم نیست. نیاز به خودبروزی, بیخود بیخود بیخود ...

برای اولین بار در زندگیم زودتر از موعد مقرر کارم آماده ست, برای اولین بار هم هست که رفته م به استادم گفته م که چرا نظر نمیدی روی مقاله؟ اسمت توشه ها! الان هم نشسته م تو کتابخونه دارم پرتقال میخورم.

It REALLY REALLY sucks when your alarm clock goes off before you've had a chance to go to sleep!

اولین سحری که در زندگیم خوردم خاگینه با عسل بود. خوب یادم میاد. یه جزییاتی شبیه این خیلی خوب یادم میاد, بقیه رو یادم میره فقط حسش میمونه, برای همین اکثر مواقع "میدونم" اما نمیدونم چه طور ...

Cynical alert

Not in the mood for love, not in the mood for drama, after two days of working non-stop I'm just in the mood for a long shower, but still prefer to use the time to take a nap instead. Life stinks so why not being in harmony with this freakishly stinking world?
Cheers!

شرم
شرم
سرخ شدن گوش ها از شرم
شرم

دوره خیلی, خیلی دوره آخرین خاطره ی شرم,

حتی اگر دیگران هم لایق شرمندگی بدانندم.

پ.ن. شرم هم از جنس اون هیجان مقدمات معلق افتادن در عشقه

پ.ن. 2. چرا کسی که بیشتر معصومه, نشانه های شرم هم درش بیشتر دیده میشه؟ اونی که معصومه که گناه نکرده, گناه هم داره اذیتش, بعد چرا باید از کوچکترین چیزها شرمنده بشه؟ یا اصلا تعریف معصومیته که ایراد داره؟ یا اون مظلومیه, اونی که تن میده به شرمندگی ...

قاطی دارم من. اما شرم ندارم, مظلوم هم نیستم. شرم ندارم, حتی اگر دیگران لایق شرمندگی بدانندم.

هیچ چیز از آن انسان نیست
هرگز
نی قدرتش
نی ضعفش
و نی حتی دلش

و آن دم که دست به آغوش می گشاید
سایه ش سایه ی صلیبی ست ...

و آن دم که میپندارد خوشبختی را
در آغوش فشرده ست
آن را له میکند.

زندگی او طلاقی عجیب و دردناک است ...
هیچ عشقی را ...
سرانجام خوش نیست.

ماتئی ویسنی یک

حرفی نیست،
باید آینه ای گذاشت،
و خود برخواست،
...

Shift-delete is an illusion!

اینکه پسوردهام حتی روی کامپیوتر خودم هم سیو نیست بهم احساس بی خانمانی میده.

یکی در بالاترین گفت برنامه بعدی چهارشنبه سوری, همه گفتند نه بابا چهارشنبه سوری خطرنامه و فکر خوبی نیست, یکهو از در و دیوار عکس و پوستر چهارشنبه سوری سبز در اومد! سر اسب تراوا هی گفتیم فکر خوبی نیست اما دیگه دیر شده بود. این چهارشنبه سوری ایده ش از اسب تراوا هم بدتره.

دو تا دلیل اصلی دارم برای این حرف و فکر میکنم بدیهی هستند, فقط از بابت یادآوری میگم.

یک اینکه جشن چهارشنبه سوری, با روشی که این سالهای اخیر برگزار میشه, به خودی خود هر سال تلفات جانی و مالی زیادی داره و خیلی خانواده ها با شرکت بچه هاشون در چهارشنبه سوری مخالف هستن. الان وقت اینه که با پروپاگندای رژیم مبارزه کنیم و تصویر خوبی از سبزها و انسانیتشون به مردمی که هنوز دو به شک هستند یا طرفدار رژیم هستند نشون بدیم. تبدیل مراسمی که شامل آتش بازی و ترقه و سر و صداست و خیلی باهاش مخالفند به نظر من بدترین روشه. هم به پروپاگندای رژیم در داخل دامن میزنه, هم اینکه مراسم چهارشنبه سوری, برنامه ایه که مربوط به سنت و فرهنگ ماست و برای خارجی ها شناخته شده نیست. تا به حال تصویر اهالی جنبش سبز در خارج از ایران تصویری انسانی ست و بزرگترین تاثیر گزاریش در همین بوده. توجیه و توضیح این تصویر آتش بازی و ترقه و انفجارهای چهارشنبه سوری برای تبلیغات جنبش سبز در خارج هم سخته و براشون مشکوک و متناقض با تصویری که تا به حال با موفقیت ایجاد کردیم خواهد بود.

دوم اینکه با وجود سر و صدای همیشگی ترقه ها و مواد منفجره در تاریکی شب به راحتی بسیجی ها میتونن با استقاده از همون ترقه ها باعث تلفات جانی بشن, فیلم و عکس هم تو اون تاریکی نمیتونه ثابت بکنه که مسئولیت این قضیه متوجه سبزها نمیشه. میتونن بکشند و ببرند و بسوزانند, شیشه ه ای بانک ها و مغازه ها رو بشکنند و بدزدند و تمام مسئولیتش رو به گردن سبزها بیندازند. مطمئن باشید رژیم از خداشه که برنامه بعدی چهارشنبه سوری باشه تا سبزها با پای خودشون بیان توی بزرگترین تله ای که میشه براشون پهن کرد.

برنامه ی جنبش سبز همیشه لازم نیست "تظاهرات" باشه. میتونیم برنامه چهارشنبه سوزی رو فقط محدود کنیم به شمع روشن کردن روی پشت بام ها برای شهدا و اسرای جنبش و الله اکبر گفتن.

سبز ها میتونن اعلام کنن که با "شرکت نکردن" در جشن ملی چهارشنبه سوری, به عنوان نوعی عزاداری, اعتراض خودشون رو به خشونت های اخیر نشون میدن. به نظر من این اعلام رسمی از طرف جنبش سبز و برگزار کردن چهارشنبه سوری "سکوت" خیلی تاثیرگزار تره.

----------------------------------------------------------------------------------------------

بعضی از نکته های مطرح شده در بحث بالاترین در مورد این نوشته:

1. چهارشنبه سوری با حضور مردم به هر حال برگزار خواهد شد, بهتر است برای استفاده مفید از این مراسم با برنامه ریزی دقیق جلوی سرکوب و هزینه دهی اضافی و نا سالم گرفته شود.

2. فرصت های دیگری هم تا قبل از سال نو برای تظاهرات فراهم است که زیاد مطرح نشده اند. از جمله 14 اسفند سالروز فوت دکتر مصدق, 17 اسفند (8 مارس) روز جهانی زن. 29 اسفند (روز ملی شدن صنعت نفت) از این روزها من میشود استفاده کرد.

3. عزا کردن این جشن ملی که سی سال در جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نشده است فکر مناسبی نیست, به جای آنکه مردم را از سوی جنبش دعوت به تظاهرات کنیم میتوانیم از چهره های جنبش سبز دعوت کنیم تا این جشن ملی را به رسمیت بشناسند و مردم را به آرامش, بازگشتن به برگزاری مراسم به صورت سنتی آن (پریدن از روی آتش و خواندن شعر و پخش کردن آجیل) و عدم استفاده از مواد منفجره و ترقه دعوت کنیم.

22 بهمن شد بالاخره, ساعت دو صبحه در ایران و از اینجا میتونم نبض تهران رو احساس کنم. از اینجا, دفتر کارم در آمریکا. بعد از هشت ماه دیگه این حس رو حس غریب نمیدونم. بسیار آشناست. شب بیداری هر تظاهرات تا ظهر روز بعد صبح, له له زدن و بلعیدن ذره ذره اخباری که از ایران میاد. دیدن عکسها و ویدیوهایی از خیابونهایی که با قدم هام آشناست, از همه ی گوشه هایی از شهری که درش به دنیا اومدم, زندگی کردم, بالغ شدم, ذره ذره ش رو میشناسم, که عاشقش م, که از دوریش خسته م.

فراتر از دوری از زمینش, هیچ کلمه ای نیست که بتونه توصیف بکنه چه قدر از دوری از مردم سرزمینم بیزارم. دست و پای تک تکتون رو میبوسم, به خدا میسپارمتون و شرمنده م که نمیتونم بین شما باشم. اما بیدار و همراه شما خواهم بود, اگرچه نتونم به روتون لبخند بزنم تا به هم امید بدیم, اگرچه فریاد از درونم در صدای شما نمیپیچه تا صدامون بلندتر به گوش برسه, اگرچه تنم اونجا نیست تا شمرده بشم, با تمام وجودم با شما خواهم بود.