خداي را بندگانند که کسي, طاقت "غم" ايشان ندارد و کسي, طاقت "شادي" ايشان ندارد!

صراحي يي که ايشان, پر کنند هر باري, و در کشند,هر که بخورد, ديگر با خود, نيايد!

ديگران مست ميشوند, برون ميرود و او, بر سر خُم نشسته!