یک اتفاق ساده

کنت کافه نشین تنها میره کافه، همیشه میشینه کنار پنجره و کواد اسپرسو سفارش میده.
اسپرسوش که میرسه، جابه جاش میکنه، یه کم میچرخونه تش و میگذارتش جلوی خودش، با نوک قاشقی که گودیش رو به هواست یه کم کف روش رو هم میرنه و بعد مزه ش رو امتحان میکنه. همیشه بعدش یه اخم کوچولویی میکنه انگار که یه جای مزه ش بلنگه، از حد که گذشته باشه هم گاهی قر میزنه این چه قدر شیرینه!
با احتیاط و ظرافت کف روی اسپرسو رو هم میزنه و قاشق رو بعد از دو بار به لبه فنجون زدن میگذاره کنار بشقابش. بعد از یه بار مزه کردن از لب فنجون سیگارش رو در میاره و با چشمای نیم بسته و اخمو انگار داره به یه مساله مهم فکر میکنه، روشنش میکنه.
همینطور که کنت داره سیگارش رو دود میکنه و کتاب میخونه یه دختره میاد و ازش سیگار میخواد. اونم بدون اینکه دختره رو نگاه کنه، مارلبروی قرمزش رو بهش تعارف میکنه و به کتاب خوندش ادامه میده.
وقتی کتاب میخونه لم میده عقب، پاش رو میندازه رو پاش و کتاب رو با اتکا به میز رو هوا باز نگه میداره. سیگار دومش رو که رو لبش میگذاره و میخواد روشن کنه با نگاهش کافه رو میگرده و اون دختره رو پیدا میکنه. با نگاه یه کم گرم تر از دور با اشاره ازش میپرسه بازم سیگار میخواد؟
دختره اول مات و مبهوت نگاهش میکنه و بعد بلند میشه و سیگار رو میگیره، روشنش که کرد بهتش تبدیل به لبخند شده. از اون لبخند های عمیق که توش ذوق زدگی داره. که منتظر تلنگرند که تبدیل به خنده بشن.
دختره میره و سر جاش میشینه اما بازوهاشو گذاشته روی میز و همینطور با خنده ی همونطوری به دور و اطرافش نگاه میکنه انگار که میخواد یه چیزی به یکی بگه. اما کنت سرش توی کتابه.

دختره شاید تو دلش میگه این کنت کافه نشین یه روز مال من میشه، مال خود خودم!