از هراس به خود واگذاشته شدن،
در اوج ناکامی،
در آخرین جان پناه،

در واپسین لحظات سقوط،
خود را به او واگذاشتم.

گفتم این منم،
برهنه،

بی پناه،

سرگردان،

تنها.

گفتم "معبودا!
با تدبیرت مرا از تدبیرم و با اختیارت مرا از اختیارم بی نیازی بخش،
و مرا به بیچارگیم آگاه ساز.

معبودا پیش از آنکه به گور در آیم از خواری نفسم برهان
از تو یاری خواهم، یاریم ده.
و بر تو توکل کنم، مرا به خویشتنم وامگذار،
و تنها، درخواستم از توست، نومیدم مفرما،
و تنها به فضل تو گرایم، ناکامم مکن،
و خود را به درگاهت رسانم، دورم مساز،
و بر آستانت ایستاده ام، مرانم." *

خود را به او واگذاشتم و چه تدبیری از این سزاوارتر از او گمان میرفت؟

آن هم در قعر تقصیر؟

معبودا!

حال که پوشانده ایم،

و پناهم داده ای،

و راه ام نموده ای،

و تنهاییم پایان بخشیده ای،

همراهیم کن،

آنچنان که لحظه ای از یادت غافل نباشم،

که هر چه دارم و ندارم از توست و از تدبیر توست،

آنچنان که لحظه ای ستایش و پرستش ت را از یاد نبرم،

که شایسته ی ستایشی!

معبودا!

* از دعای عرفه