Veronique

درسهایی هست که برایش باید شاگردی کرد. درسهایی که توشون فرصت برای آزمون و خطا نیست. اما همه فکر میکنند که راهش همین آزمون و خطاست و یادشون میره که کلاس معلم هم داره.

معلمم مثل یک هدیه، توشه راه، کتاب و دفتر مدرسه، به من معشوقی داد بی تن و بی چهره که درس صبر و رضا یاد بگیرم. راستیش که صبر را بلد بودم، رضا را هم کمی، اما باید استفاده ی عملی شان را و درس اتکا به عشق را با هم امتحان پس بدهم...
انگار،...

پی نوشت: راستی امشب من تو بغلش خوابم برد، ورونیک تنها موند!