... all the sacred spirits

"دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته ت به دو دست دعا نگه دارد"

Sad Statue - S.O.D

This is you - Reza Shahbazi

اینم واسه دیوید که ببینه جوجوی من چه قدر گومبولوئه :)

اون you هم یعنی هاجر در ضمن. البته از اون حالت قرشمال ش معلوم بود ولی خوب، گفتنش خالی از لطف هم نبود. بترکه چشم حسود!

فکر کنم مشترک ترین حس بشری یه احساس قلمبه ست در دل که میخواد از وسط این فرو رفتگی بالای قفسه سینه راه باز کنه و بیاد بیرون.

و فکر کنم یکی از نامشترک ترین حس های بشری این باشه که دقیقاً همین موقع یکی رو داشته باشن که بیاد و بشینه کنارشون و همه مشکل ها حل شه، البته "داشتن"ش حتماً مشترکه، چون غیر از همچین کسی، چیز دیگه نمیتونه همچین قلمبه گی ایجاد کنه. در عین حال "در دسترس بودن" و "انجام دادن این عمل" به طبع مورد قبلی بنابر فرض از پیش باطل است. که همین عدم امکان وقوع باعث نامشترک شدن این حس میشه.

یکی دیگه از احساس نیمه مشترک قشر فرهیخته هم چس ناله ست به نحو فراگیر و گسترده در ابعادی بسیار گشاد.

خلاصه اینکه تا بخوای دارم برات از اینا!

یه چند وقت دیگه برای اینترنت کار کردن هم باید بریم دوبی!

From the air things look so ridiculous
Our fears so small, our fights so vain
I wanna pilot a plane with you
So all our problems look small, too
It's only an inch from me to you
Depending on what map you use

نه برای تو، نه برای خودم. هیچ شمعی روشن نکردم.

مثل وقتهایی که به دعا مینشینم و سکوت میکنم.
سکوت میکنم و اشک میریزم،
و باز ...

در برابر خدایی که شبیه هیچ چیز دیگری نیست.

یادته بغلم کرده بودی سفت، انگار که نمیخوای بگذاری یک لحظه ازت جدا بشم؟ سرت رو گذاشته بودی روی شونه م و نفس گرمت رو روی گردنم احساس میکردم. یادته پشت سر هم میگفتی عزیزم، کوچولوم، عسلم، نازنینم، بانوم ... و سرت رو یه کم بالاتر میاوردی و بوسهای کوچولو میکردی؟

چونه ت درست روی استخون کتفم بود و هر یک کلمه که حرف میزدی ریشت پوستم رو می خراشید.

شب ش که جای قرمزش رو دیدم لبخند زدم،
فکر کردم هیچ کار عاشقانه تری نمیتونستم بکنم غیر از سکوت!

امشب اما بی تابم.

بی تاب.

درد ما را دزد است یاران الفغان! نون بده ...

UPGRADE YOURSELF

من اصلاً تفنگ ندارم، لیلی جان، تو رو به خدا قایم نشو بیا بیرون.
قول میدم این بار با هم بریم کوه!

من اینقدر از این آدمهای خوشحال خوشم میاد تو این تبلیغ ها،... همه مهربونن، میخندن.
تبلیغ سُس قورباغه با طعم مگس با یه دختر بی کی نی پوشیده کنار ساحل که داره لبخند میزنه. شرط میبندم از ایمپلنت سینه ش هم رضایت کامل داره.

هر پست جدیدی میکنم، صدای این آهنگه بلند میشه، مگه من چه گناهی کرده م؟!

آره، قدیم اینجا وبلاگ بود، حالا تعفن گاهه!

یا باش، یا برو!

آخرین باری که آمپول زدم اول راهنمایی بودم، خیلی دردم اومد، بابام بعدش که داشت نازی نازی م میکرد گفت لازم نیست زورتو موقع آمپول زدن به رخ بکشی، هر چی سفت تر کنی خودتو بیشتر درد میگیره.
گویا که این تئوری در موارد زیادی apply میشه.
درس زندگی که میگن همینه!

آدمها، از سرما یخ میزنن،اما تَرَک نمی خورن.

آدمها، از گرما میسوزن، اما باز ترک نمی خورن.

آدمها، مخصوصاً اونایی که کوچولون، وقتی سرد و گرمشون میشه هِی، یهویی ترک می خورن.

راستی آدمها یه هویی ترک میخورن، یواش یواش نداره.

اولش یه صدای قچ میاد،

بعد یه هو نصف میشه، یا سه تا، یا چهار تا، یا بیشتر ...

آدمها، مخصوصاً اونایی که کوچولون گاهی آرزو میکنن کاش یخ میکردن!

اینها چند تا آخری ها عکسهای اسماعیل زاده بود که برای کتابش انتخاب کردیم. مرتب یادم میاد که لپتاپ منو که دید پرسید یکی ازاینها رو چند میشه خرید؟ که من خودم کارهام رو بکنم،... با حقوق بازنشسته ی معلمی نمیدونستم چی میتونه بخره، پرسید کتابی هست که آدم از روش بخونه و یاد بگیره؟ قرار شد بعد از اینکه این سری رفت شیمی درمانی ببریمش باغ دماوند چند روز بمونه، کامپیوتر هم یادش بدیم.

همون شیمی درمانی رو دوام نیاورد.

دو بار بیشتر ندیدمش. اما دوستش داشتم. آدم عجیبی بود، خیلی!
راسته میگن کوه آدم رو کوه میکنه،...

ای تنها مرز آشنا ... پناهم بده!